Ik kan even niets kwijt bij mensen om me heen. Niets van mijn narigheid en nukkigheden, niets van mijn verhaaltjes en verdrietjes. Ik vind mezelf veeleisend. Iets in mij schreeuwt om mij, maar gelukkig ben ik niet meer groots genoeg om ruimte te verslinden. Ook niet klein genoeg om te bedelen. Niet puberaal genoeg om weg te komen met gesneuveld servies, ontvelde knokkels, een onbedaarlijke huilbui. Ik heb al die leeftijden afgeschud of niet bereikt. Ik ben alleen geschreven een leeftijdsloos mij, daarom schrijf ik. Ik vouw wat ruimte om me heen en hoop dat ik mij morgen beter trek.
[bctt tweet=” Ik vouw wat ruimte om me heen en hoop dat ik mij morgen beter trek.” username=”raak_me”]
