Het is de eerste dag van de lente. In plaats van vogelenzang moet ik het doen met een openrijting van net rafelige geheelde wonden. Ik weet voor het eerst dat, hoeveel ik het ook verdien, ik lang genoeg de schuld op mijn rug heb gehad. Ik ken haar krochten, bulten, botten. Ik ga haar niet langer dragen. Mijn nieuwe versie staat het boetekleed niet. Maar dan loop je zonder bekleding met al die open huid rond. Ik blog op dsmmeisjes.nl ‘ik ben een narcist’. Het label heeft me ooit gepast, maar het is nooit minder waar geweest dan nu.
