Mijn kwartleven ging niet zonder slag of stoot voorbij. Existentiële angsten, het idee dat keuzes die ik maakte voor altijd onvergankelijk vastlagen. Richting het bed dat ik opmaakte had ik een defaitistische houding. een moeilijk woord, maar een betere ken ik niet voor het ondergaan van een nederlaag. Een midlevenscrisis dus, maar dan zonder de middelen om te vluchten met een meisje en een motor. Toch ben ik uiteindelijk niet in het toen gedekte bed blijven liggen. Het leven ging door en dwong me om op te staan. En dan blijk je, onverhoeds, nog alle kanten op te kunnen gaan.
