Ik zit aan de eettafel in mijn toekomstige nest terwijl de verkoper een checklist afvinkt. De vlinders op zijn tafelkleed kunnen mijn aandacht niet vasthouden, mijn blik dwaalt steeds naar het raam, verdonken in het eindeloze meer. Alleen voor dat uitzicht, elke dag, vanuit mijn woonkamer, zou ik al tekenen. Het is als leven in een ansichtkaart, maar dan op loopafstand van een wereldstad. Ik kan de lach niet binnenhouden als ik, eindelijk, de papieren versieren mag. Een paraaf op elk blad. Dingen die ik eerder heb gedaan, vaker, maar nog nooit zo overtuigd of zo zeker of zo… zelf.
