De zon schijnt stoffig over de kleine paden, die verlaten door het vlakke land heen kronkelen. Mijn fiets glijdt genoegzaam door de straten en zelfs de trein staat genietend wat langer stil. Ik merk het in hoe mensen de overvolle coupé’s betreden, gelaten maar niet getergd, in het kalme timbre van het praten, in de lach die stiekem in de mondhoeken trilt. Het is warm, maar niet té, het is zonnig, maar niet broeierig, en onze huiden zijn zo gewend aan de stralen dat niemand de zon achterna zit. Gestolen momenten uit de mediterranee. Ik kan de olijfbomen bijna ruiken.
