Mijn hoofd is nog aan het kraken als ik de herfstlucht in kom. Ik ben aan een project bezig dat mijn voorstellingsvermogen steeds net te boven gaat. Ik kan best veel dingen tegelijk laden, maar ik ben geen computer, dus oneindige mogelijkheden zijn er niet. Er rinkelen alarmen in mijn hoofd, mijn stresslevel nadert een kritiek niveau, ik zie het zo’n drie keer per week niet meer zitten en soms grijp ik een stukje vast. Dan zie ik dat het mooi kan worden en weet ik weer hoe interessant het is: iets maken dat je brein net te buiten gaat.
