Het is half 12 ‘s nachts, en wintertijd. Ze blaast bellen op een leeg metroperron. Onze huid ruikt nog naar zomerzon. We brengen zakken en dozen vol hartjessleutelhangers van het ene huis naar het andere, met het logo van een site die ergens in de lente begon. Nog voor er een wij ontstond. We kijken naar de pakketten. ‘Onze kinderen,’ zegt ze, bijna teder, al willen we beiden geen kind. Mijn biologische klok is compleet in de war. Het is vroeg donker, er is nog bellenblaas, er gloren projecten. Er is nog zoveel liefde om me de adem te benemen.
