Ik weet niet precies waar ik moet beginnen, dus ik begin maar ergens in het midden. Wandelend over de Singel in Utrecht. Ik probeer me te concentreren op wat je zegt, maar ben ernstig afgeleid door je hand in mijn hand. Aan het pad bloeien krokussen, de zon heeft het hier, ergens in het midden, al voor gezien gehouden. De eerste druppels komen naar beneden. Vervelend, maar net als de hoogste berg en de zwaarste angst, op dit moment niet onoverkomelijk. Dat is het stukje, de flinter, die ik voor altijd wil bewaren. Dat moment dat even alles mogelijk is.
