Ik zit op een terras op Lesbos strand. Hetzelfde terras, hetzelfde strand. De golven rollen af en aan. Alsof er nooit een ander jaar heeft bestaan. Ik huil op dat terras, waar ik vorig jaar de tranen naliet. Het gewicht van schuld die ik opnieuw opnam, omdat ik niet wist, zelfs na jaren, dat je hem liggen laten kan. Ik laat de tranen om al de jaren dat ik niet zag dat het gevaar geweken was. Ik huil omdat ik niet wist dat ik alleen leed aan een oud verdriet. Maar om wat nog voor me ligt, huil ik niet.
