Midden in de winternacht hield ik Nederland voor gezien. De wolken waren zo dik dat het even duurde voordat het vliegtuig er boven uit kon stijgen. Ik zag de dag aanrollen boven de dikke grijze deken. Bij daling was de lucht leeg. Op mijn eiland heerst de zon, de geuren van citrusvruchten en strand. Ik voel hoe mijn lichaam zich acuut ontspant. Mijn hoofd kan nog niet mee. Ik scan de grijze wolken tussen mijn oren. Het leven is geen facebooktijdlijn. Vakantie is, in ieder geval voor mij, eerst genadeloze storm in mijn hoofd. Totdat het daar ook opklaren kan.
