In Nederland waait het. Hier is vannacht de wind gaan liggen. De golven zijn geenszins woest, dienen alleen als herinnering dat ik niet kijk naar een aquamarijnkleurige ansichtkaart. Een Grieks oud vrouwtje schuift voorbij het onwerkelijk blauwe beeld, leunend op een stok. ‘kalí méra’ zegt ze. Ik antwoord ‘Hallo’. Haar ogen lichten op. ‘Hallo, yes hallo,’ dan schuift ze naar een buurvrouw in een witgepleisterd huis en begint in rap Grieks te verhalen. De laatste roddels, de dag. Mijn aandacht dwaalt al snel af naar het eindeloos kalme vergezicht. De zomer is na alle stormen gekomen. Hier waait het niet.
