“Ik ga koken, ik doe alsof hier nog een muur is, oké?” zegt ze. Ik knik en loop dwars door die muur naar de prullenbak. Gisteren was deze ruimte dicht. Om half 8 ‘s ochtends stonden ze op de stoep, de man die met zachte hand de blokken eruit klopte, het kind dat mee ging omdat de man papadag was vergeten. De handen van het kind waren minder zacht, zijn behulpzaamheid enorm. Twee uur later waren ze weer verdwenen. Ze namen alle brokstukken mee. Ik ben de vroegere contouren al vergeten. Zij kookt nog achter een muur die niemand ziet.
