‘Bijna twee jaar bij elkaar!’ zegt ze. ‘De zevende toch? Dat is eind van de week.’ antwoord ik. ‘Nee, de vijfde dacht ik, woensdag’. Ik kijk haar aan. ‘Dat is over anderhalf uur…’. We zoeken het op, ik heb er honderd woorden aan gewijd. Wel meer, 2017 leest als een liefdesromannetje. Maar daar staat het, zwart op wit. Vijf maart, ‘voor een dag onoverwinnelijk’. Fantastisch. Geen chocola of diners bij kaarslicht, of zelfs maar een lief cadeautje. Alleen een dinsdag, waarop ik haar waarschijnlijk nauwelijks zal zien. Maar toch. Al twee jaar onoverwinnelijk. Wie had dat ooit gedacht? Wij niet…
