Ik zit aan een tafel aan de middellandse zee gewoon een beetje zen te zijn. De lucht kan niet blauwer, de zon niet stralender, het zand niet fijner en mijn karma niet schoner. Ik ben hier nu drie dagen en de traditionele zomerorkaan in mij was al op dag twee voorbij.
Het najaar begint hier opnieuw met een hittegolf. Ik koel mijn lichaam in zee. Zoals de golven af en aan rollen, zo rollen mijn gedachten mee. Ik heb geen haast, ik hoef nergens meer naartoe. Ik loop niet urenlang met mijn ziel onder de arm, mijn meermalen herbroken en misheelde hart.
Ik typ geen grote lappen tranende tekst op mijn telefoon. Ik heb nu een chromebook bij me, want het typen is geen tijdverdrijf maar mijn tweede baan. En vakantie ken ik niet. Vandaag staat mijn kantoor aan zee. Met een hoofd te licht voor dramatiek schrijf ik een netwerk van luchtbellen, kleine stukken schuim, een liefdesdans van elementen.
Ik leef even, deze weken, de droom die ik zo vaak voor me zag. Een kleine computer, een plek in de mediterranee, leven van de woorden. Schrijven met de zon in mijn gezicht, dromen met mijn ogen open. En nu ik hier zit, twee kittens aan mijn voeten, de wijn bij de hand, kan ik vreemd genoeg niets meer met dat idee.
Ik ga nog een week lang mijn batterij opladen in deze zachte zon, met deze spinnende katten, Dan ga ik terug naar huis, naar de striemende regen, klamme winterkou, en hou ik kantoor in mijn drie vierkante meter ver van zee. Ik heb daar, misschien wel voor het eerst, vrede mee.
Daar is de vrouw waar ik van hou, de werkzaamheden die ik met zoveel plezier doe, de hobbies waar ik niet zonder wil. Ik leef elke dag de droom die ik nooit voor me had gezien. En van een afstand weet ik pas hoe goed die eigenlijk is.
Ik heb deze vakantie niet zo nodig als ik had ingeschat. Hoe heerlijk alles hier ook is, ik hoef daadwerkelijk helemaal niets. Er is geen balast om hier kwijt te raken. Misschien ben ik daarom wel zo ontzettend zen. Omdat ik, voor een keer, nergens voor op de vlucht ben.
