De bomen staan er bij als spinnenwebben, voor wie omhoog kijkt. Het doet me denken aan plaatjes van neuronen die ik vroeger bestudeerde, toen ik nog op weg was wetenschapper te worden. Dat was voordat ik besefte dat mijn aandachtspanne niet langer is dan de tijd die het kost om dingen te begrijpen, of ze te ongrijpbaar te vinden. Ze te overwegen en op te bergen in een lade of een gedicht. Dat verklaart misschien waarom ik nooit de fascinatie heb verloren voor sociale interacties, menselijke emoties, of mezelf. Ik kan het net niet vastpakken, maar het lijkt zo dichtbij.
