Het vriest weer. Ik denk terug aan 2 januari, op een terras in de toch al warme winterzon en zucht een beetje. De eerste aarzelende blaadjes, de paar bloesems die ik al heb gezien, zijn nu verstild. Ik vraag me af of ze kapot zijn, of dat ze weer ontluiken als de regen inzet. Waarschijnlijk is dit hun einde. Niet van de bomen of struiken zelf. Hun eerste pogingen zijn gestaakt, maar ze proberen het gewoon opnieuw. En opnieuw. Het is een geruststellende gedachte dat ze onvermoeibaar doorgaan tot de lente aanbreekt. Het is nooit te laat om te bloeien.
