Onderweg is er een kruispunt. Gedachteloos fiets ik er naar links, over de brug, de snelweg, richting het industrieterrein. Rechtdoor zijn meer eindeloze velden. Het pad slingert van me weg. Ik weet niet wat ik tegenkom als ik daarheen zou gaan, al heb ik van horen zeggen dat ik ook zo mijn doel bereik. Elke ochtend is het al wat laat, heb ik geen zin in het onbekende, of denk ik er gewoon niet over na. Ik verlaat het mooiste stuk van mijn tocht. Maar ik voel dat het niet lang meer duurt voordat ik een keer die afslag mis.
