Jarenlang stemde ik idealistisch. Zelfs in barre tijden. Nederland was een land van dromen, Europa was een veelkleurig experiment en mijn hart was nog jong. Elke keer dat ik een cirkel rood kleurde dacht ik dat strategisch stemmen iets was als trouwen en kinderen krijgen; iets dat wel later kwam.
Later is nu gekomen. Mijn hart voelt zich nog steeds jong, over trouwen en kinderen denk ik niet. Maar Nederland knikkert niet meer met Europa op het plein, trekt geen belletje meer bij de buren. Er klinkt keiharde Death Metal op haar kamer, ze worstelt met jeugdpuistjes en zelfmoordgedachten.
We hebben te weinig handen of woorden om deze puber door haar stemmingswisselingen en woede heen te krijgen. Ik kon mezelf niet eens helpen in die periode. Maar het is ook geen tijd voor moedeloosheid. Dus ik ga het vastberaden toch proberen. Ik heb maar één stem. Mijn niet-meer-zo-jonge hart bloedt, maar die stem zal strategisch zijn.
Mijn Nederland houdt van mensen en idealen. Ze is een lappendeken van diverse meningen, stromingen, achtergronden en geloven. Ze is het soms vergeten, omdat ze last heeft van hormonen, veranderingen en onvrede. Maar dat kleine Nederland zit nog in haar.
Ik wil juist daarom dat dit keer de nuance vermijden. Het zou mooi zijn als we allemaal één partij kiezen. Welke dat is staat voor mij open. Zolang hij voor inclusie van iedereen is, kunnen we er wat mij betreft eensgezind voor gaan. Één vuist, één middelvinger. Voor deze keer uniformiteit, juist om diversiteit weer haar ruimte te geven.
Ga met me mee. Of tegen me in. Stem met je hart, je hoofd of ga voor de middenweg. Maar laat de puber er niet met je stem vandoor gaan.
Verstandig zijn komt later. Het is nu later. Kies niet voor je onderbuik en hormonen. Durf je idealen wat opzij te schuiven. Stap uit je vakje, breek door je muur. Kies dit jaar voor elkaar.
Hoewel ik strategisch partij kies, kies ik ook dit jaar idealistisch een individu. Een vrouw van lager in de lijst, zodat mijn voorkeursstem niet verloren gaat. Lees hier waarom.
