Ik heb vandaag niet gestemd. Voor het eerst sinds ik stemrecht heb. Daar zou ik een sterke motivatie voor moeten hebben. Iets als; ik stem niet dit jaar want er valt niets te kiezen. Zo’n statement ontbreekt. Ik heb een excuus: mijn stempas ligt in mijn vorige huis, ik woon niet in de gemeente waar ik voor stemmen mag. Voor de sleepwet kon ik gaan, maar ik voelde niet zo’n sterke nee. Nu heb ik een vreemd soort euforie, alsof ik me vrijgevochten heb van wat ‘hoort’. Een korte vlaag van rebelsheid, bij het volgende stemevenement doe ik weer mee.
