En dan de winterdip. Ik kan mijn klok erop gelijk zetten, ik had mijn klok er gelijk op moeten zetten. Nu moet ik vooral zorgen dat ik niet uit paniek val. Er zijn er twee opties: mensen teleurstellen of mezelf er met hand, tand, tegen heug, meug doorheen zetten. Ik kies het eerste en zeg tegen drie dingen ‘nee’. Inmiddels weet ik dat de mensen die ertoe doen niet wegrennen van een teleurstelling. Dat het willen vermijden van schuldgevoelens zorgt dat je echtere emoties onderdrukt. En dat, nog geen vier maanden van hier, een tomeloze voorraad energie op me wacht.
