Tijd voor wat wereldreizen. Eigenlijk helemaal niet ver, maar de trein in en Amsterdam uit voelt altijd een beetje zo. Ik maak grappen over paspoorten en vaccinaties terwijl ik mijn spullen pak. Het is niet de gezelligheid zelf, maar de reis ernaartoe waar ik tegenop zie. Eerst langs mijn ouders, dan langs die van mijn huishomo, als het getrouwde stel dat we zijn. Ik hoorde dat daar maar één bed is, dus met het kerstknuffelen komt het goed. Met het schrijven waarschijnlijk niet. Mijn dagboek neemt een dagje rust. Ik wens jullie alvast een fijne… alles, en een gelukkig altijd.
