Ik roer in mijn koffie en beantwoord een vraag of zes. De meesten zijn niet eens gesteld. Er is heel wat veranderd, en de omstandigheden zijn daar zeker niet het minste van. Maar ik kan daar niet alles op afschuiven. Ook ik ben veranderd, daar begon het allemaal mee. Ik haal het laatste schuim uit de afgekoelde kop en ga nog even, streng, over al die antwoorden heen. Geen bittere nasmaak. Het was misschien wel de meest complete en coherente versie van mij die ik ooit heb gegeven, zonder angst. Ik voel me er moe, maar ook oneindig sterk bij.
