Sociale angst is mijn duidelijkste psychische probleem, ik pas naadloos in alle omschrijvingen die erbij horen. Alles dat te maken heeft met sociale evenementen of opgemerkt worden in een gezelschap is onbedaarlijk eng.
Ik zie het meestal niet als een beperking. Ik heb het al zo lang, en ik ben zo’n groot gedeelte van mijn leven overtuigd geweest dat iedereen het had, dat ik er naadloos mee kan leven. Natuurlijk doe ik sommige dingen niet. Ik neem de telefoon niet op, ik leid zelden een vergadering voor, ik doe niet aan presentaties en ik beperk mijn sociale contact in de wintermaanden. Aan de andere kant kan ik energie krijgen van angstoverwinningen en doe ik mezelf soms precies aan wat ik eng vind. Sociale evenementen en opvallen in gezelschap.
Vorige week dinsdag was zo’n dag. Ik begaf me met nog twee schrijfsters van deze blog een menigte in van mensen, die met ons de première van een film over depressie kwamen bekijken. Wij deden mee aan het evenement, kwamen er namens dsmmeisjes en droegen dan ook een trui, jurk, shirt, met daarop op de voorkant onze labels, op de achterkant ‘benieuwd naar het mens achter de labels? dsmmeisjes.nl.’
Het meest opvallende aan de dag is dat we ons veel moesten verdedigen. De aanval kwam van twee kanten, afhankelijk van degenen aan onze voorzijde of in onze rug. Het begon met een therapeute die mijn rug had gelezen. ‘Jullie zijn toch niet echt tegen labels? Want ik heb het gevoel dat mijn patiënten er altijd veel aan hebben…’
De voorkantlezers waren net zo verbijsterd. ‘Je gaat daar toch niet mee te koop lopen? Het lijkt alsof je er de aandacht mee zoekt.’ Een enkeling had geen mening en hield het bij ons luidkeels ondervragen over de labels, de site, de wereld in het algemeen.
Het was kortom een boeiende dag, waarin ik meermaals het label ‘ sociaal angstig’ op mijn jurk aanwees om me achter een ander te kunnen verstoppen. De jurk zelf heb ik niet uitgetrokken. Ook niet verbloemd met een jas of sjaal. Kennelijk was onze boodschap nodig, zelfs, of juist, in dit publiek.
De enigen die ik geen woord hoorde reppen over wat we droegen waren de mensen die in de film hun depressie uitlegden. Zij liepen daar net zo openlijk bekeken rond als wij. Ik denk dat ze wel begrepen wat we wilden zeggen. Of dat ze niet naar anderen keken met een oordeel. Omdat ze genoeg te worstelen hadden met zichzelf.
