Gisteren zat je op de steiger en keek over Amsterdam uit. Je vroeg je af of het leven wel eens beter kon zijn dan dit.
Je vraagt je dat vaak af de laatste tijd. Blijkbaar heeft je hoofd er moeite mee. Elke keer wil je een moment indrinken alsof het de laatste haven is voordat je op volle stormende zee raak. Maar je zeilt van haven naar haven naar haven zonder in die storm te raken waar je al je klauwen zo voor uitzet.
Het leven is mooi. En dan weer mooi. En dan nog mooier. En heel vaak ook vervelend en repetitief en kut, maar er is elke week zo’n moment, dat je uitkijkt over Amsterdam, in de slappe lach raakt, de vogels stiekem al zingen, de vrouw voor je bij de metro een ongelooflijk figuur heeft in een strakke spijkerbroek.
Je weet dat je echt in de problemen komt als de cassiere je vraagt waarom je zo vrolijk bent, Ja, het is weekend, en ja, je wil gaan dansen in de winterzon. Maar blijkbaar is je vrolijkheid bijna aanstootgevend. Dit is je nieuwe normaal, en het blijkt dat niemand zo normaal is als jij.
