Het voelt zo goed om een beetje te missen. Als iemand die houdt van haar eigen heftigheid is dat een raar fenomeen, je euforisch voelen met een beetje. Maar heel, heel, heel erg missen, alsof een stuk van jezelf gewoon niet meer bestaat, is één van de meest ondraaglijke emoties die ik ken. Heel erg niets meer voelen en daarom het missen opzoeken is eigenlijk nog tragischer. Het leidt tot die vreemde afhankelijke dans van aantrekken en afstoten. Ik zeg niet dat het nu beter is. Maar ik vind het leven leuk en ik mis een beetje. Het voelt lekker
