Ik vraag me af of ik er van buiten kalm uit zie. Waarschijnlijk wel, dat is het voordeel van een alcoholvrije maand. Van binnen is het een zooitje. Ik drink zo onbewogen mogelijk van mijn Radler 0,0, terwijl één van mijn vriendinnen haar liefde aan de groep verklaart. Onder mijn lach zit het netwerk aan littekens. Sommigen jaren oud maar nog steeds rafelig. Sommigen zo vers dat het nog wonden zijn. Uitwaaierend als barsten in gebroken glas. Vanavond worden er veel van geraakt. Soms weet ik wat er in me leeft. Dat betekent niet dat ik het vertellen kan
