Eergisteren sprak ik een vriend. Gisteren een vriendin. Vandaag vertelde ik iets in vergaderingen, buiten wat gevraagd werd. De zon is nog niet onder als ik naar huis toe rijd, en onder het vallen van de avond tel ik terug naar de laatste dag dat ik snippers energie had om spontaan contacten te onderhouden. Zo’n anderhalve maand, denk ik. Toen de zon ook nog scheen in de avond. Maanden ervoor had ik zelfs hele intense groepen om me heen gewoven. Ik had mijn sociale stilte dit jaar extra hard nodig, maar wat ben ik blij dat het leven weer start.
