In de dagboekfragmenten die ik uitzoek kom ik de vreemdste dingen tegen. Veel van wat ik me herinner is totaal verkleurd. De waarheid, de versie die ik toen schreef, kent soms meer geluk. Vaak minder. Er zijn een aantal periodes zo zwart dat ik bijna weer voel hoe het is om in de zee te willen lopen, nooit meer terug te komen. Er zijn jaren zonder woorden die nog donkerder waren. Wat ik nu schrijf lijkt het meest op mijn vijftienjarige versie. Dat is bemoedigend. Ze worstelde met het water maar bleef zwemmen. Ze was hoopvol. Ze durfde te dromen.
