Treinreizen went snel, maar het wordt ook snel vermoeiend. Zeker met de vier uur van en naar hotel op mijn vrije dag. Het is stervenskoud als ik uitstap na mijn laatste ritje van de week. De supermarkt moet het ontgelden, ik reken erop het fort dat ik voorlopig mijn thuis mag noemen niet meer te verlaten voor de lente eindelijk begint. Nou ja, voor maandag dus. Let op lente, dit is je cue. In het nog steeds vreemd grote huis zak ik languit op de grote hoekbank neer met de kat. Dag wereld, je ziet me volgende week wel weer.
