Het is een druilerige dag. Voor de broodnodige gelukshormonen gaan we naar het plaatselijke kattencafé. In een ikea-interieur jagen kinderen op een paar katten die geen hoger heenkomen hebben gevonden. Volwassenen loeren met een half oog, in de hoop op een onbewaakt ogenblik kroelen. Na een uurtje in onze koude koffie gestaard te hebben geven we het op. ‘s Avonds overspoelt opnieuw de zon onze ramen. We schieten vesten aan. Ik krauw in het voorbijgaan de sneeuwwitte snorrende buurkat terwijl ik mompel ‘ja dat kan jij wel waarderen he,’ en we haasten ons onder een staalblauwe hemel naar het strand.
