Vandaag sliep ik tot het al middag was en de zon door de uitgerolde gordijnen priemde. De lucht in de tuin was zacht en de koffie zorgeloos. Er stond drie dagen knutselwerk op mijn mentale to-do-lijst, dus deed ik wat ik het liefste doe; iets anders. Ik schreef een artikel over de hardnekkige mythe dat autisten geen empathie hebben of emoties begrijpen. Ik luisterde lang naar de pijn van je ouders moeten verlaten. Ik redigeerde een blog van een meisje met narcisme en moest huilen om hoe genadeloos mensen met die problematiek worden gestraft. En ik ving wat lente op.
