Ik smeer een dikke laag vaseline om mijn knalrode ogen, zet een zonnebril op en installeer me op het balkon, tussen de stofjes in de lucht. Ik kan niet wegblijven, zelfs als mijn lichaam zichzelf verwondt. Dat lijkt een terugkerend fenomeen te zijn, mezelf aanvallen, mezelf verwaarlozen, mezelf in die situaties begeven die het meest toxisch zijn. Ik weet al dat het de verkeerde beslissing is voordat ik hem neem, en ik neem hem toch. Ik bekijk de krassen op mijn ziel en kan niet bedenken wat het is. Ongeacht wat het me kost, ik haal er ook iets uit.
