Ik ben te vroeg bij het transferbusje. Vanochtend was mijn jasje nog te koud, maar nu is de oktoberlente begonnen. De chauffeur is praatgraag, zoals al de kranige gepensioneerden die bijverdienen in ons vervoersbedrijf. Hij stelt vragen over ‘GGZ’, waar we naast staan. Hij heeft oprecht geen idee. Tegenwoordig struikel ik over mensen die de GGZ van binnen kennen, waar ik ook heen ga, maar dat zal mijn bubbel wel zijn. In de soort van lente voel ik vage dankbaarheid. Dat er nieuwsgierige bejaarden zijn die graag een busje rijden. Voor wie de GGZ iets is uit een andere tijd.
