Er schiet een tsunami door mijn innerlijk moeras en de slijmerige plaggen beginnen zich op te stapelen. Helaas in het midden van de snelweg tussen mijn brein en emoties, een knooppunt dat tegenwoordig goed wordt bereden maar niet zoveel verkeer aankan. Dus daar sta ik dan, tot mijn knieën in de modder wadend, met een veel te kleine spade het wegdek vrij te scheppen. “Het is weer rotzooi,” mopper ik hardop. Ze moet er om grinniken als ik haar diep bedroefd aankijk. “Drie dagen,” zegt ze. Ze heeft gelijk. Maar van mij mag dit hormonenfestijn wel een paar onsjes minder.
