Met het bordje ‘angst’ draai ik naar de camera. Ik voel hoe mijn ogen de intensiteit aannemen die ik normaal alleen kan fixeren als ik op toneel sta. Ik etaleer kwetsbaarheid met een roofdierkracht, de manier die het beste bij me past. Ik ben de vierde, er volgen nog zes medemeisjes met hun labels en de totaal verschillende mensen die daarachter, of daarvoor, schuilgaan. Als de laatste zich klaarmaakt voor haar twee urige terugreis volgt nog het auteursportret. Eindelijk thuis besef ik dat ik zelf geen foto’s heb. Dit is een aftershot.. Scheel van vermoeidheid, maar mijn haar zit goed.
