Ik staar door het raam van een auto, bijna dertig jaar van hier. Het is beslagen. Dozen achter, gestreste ouders voor. Zusje huilt. Pas een paar maanden oud, maar al talent voor het uiten van ongenoegen. Voor het eerst is alles in beweging. Het gezin, de aandacht, het huis, de vriendjes, de vaste grond. Laatjes openen en sluiten, angsten slippen naar binnen in de verborgen hoekjes, zinnen beginnen in mijn hoofd, maar ik durf ze niet af te maken. Kleine ontploffingen zonder woorden rijgen mijn keel weer vast. Oude angst, verloren eenzaamheid. Ik adem, slik, onderga. Ook dit gaat voorbij.
