Op donderdagen ga ik een klein beetje dood. Niet op de letterlijke manier, al denk ik dat er wel wat cellen afsterven. Ook niet op de depressieve manier, het is niet alsof een zware melancholie over me neerdaalt. Wel beland ik in een paniekaanval, maar eentje die meestal lucht geeft. Ik beklim elke week een podium om iets te doen dat lijkt op toneelspelen. Deze week valt deze les helaas uit. Ik besluit het beetje doodgaan te vervangen door een collega een welverdiend compliment te geven. Dat klinkt niet eng, toch zijn mijn handen klam. Maar daarna is er lucht.
