‘Is dit nu later, als je groot bent,’ zingt Stef Bos, terwijl ik me over bladbestoven paden naar huis spoed. Ineens sta ik te sniffen, zoals hoort bij het seizoen van de weemoed. Ik knabbel aan de volgende zinnen. ‘We hadden grote dromen, want we waren toen nog klein….de meesten zijn geworden wat ze toen niet wilden zijn.’ Ik herinner me hoe gescheurd ik me voelde, toen dat later de mijne was. Die tijden gingen ook onherroepelijk voorbij. Dit is dan echt later, als je groot bent. Ik kan nog alles worden, voor zover ik dat niet al ben.
