Een groot deel van de Nederlanders accepteert homoseksualiteit. In hoeverre, dat verschilt per per persoon. Sommigen vinden het prima als het maar niet in hun kerk voorkomt. Anderen staan voor de vrijheid als ze maar geen kus hoeven te zien. Veel mensen zijn erg voor lesbiennes als ze maar vooral mee kunnen kunnen doen in bed.
Een overgroot deel van de Nederlanders discrimineert ons.
Niet alleen de mensen uit bovenstaande voorbeelden. Ook degenen die zeggen dat alles kan, maar dat de Gay Pride een overdreven zooitje is. Of degenen die me vragen stellen hoe het nou is in bed. Zelfs degenen die gewoon te zeggen ‘Oh maar aan jou kan je dat helemaal niet zien’.
En dat vind ik prima.
Discrimineren betekent onderscheid maken. Niet iedereen voelt dat hij het doet, maar het gebeurt toch. Alleen al met ‘hoe was je coming-out?’ of alleen al met ‘heb je het echt nooit gedaan met een man?’ of alleen maar met ‘dat had ik niet achter je gezocht’, erken je dat ik anders ben. En dat ben ik, dus het is niet erg dat je het zegt.
Maar het kan pijn doen.
Een vraag uit nieuwsgierigheid, een vraag uit tolerantie. Zelfs een ‘moedig dat je dit vertelt’, kan pijn doen. Bedenk je eens goed hoe je reageert op iemands coming-out. Is het met een andere opmerking dan ‘oh oké’, dan is dat discriminatie.
Ik voel me geen slachtoffer hier.
Ik besef dat iedereen het vrijwel altijd goed bedoelt. En de meeste opmerkingen en vragen zijn uit interesse en zijn relevant. Maar een goede bedoeling en hoe ik het ontvang hoeft niet hetzelfde te zijn. Bedenk je dat ik nog altijd, elke dag, elke minuut hoor, dat ik anders ben.
Ik zeg meestal niets over de pijn, het is een kleine schram.
Maar soms is de pijn zo opgebouwd dat ik moet schreeuwen. Mocht je die ene jongen zijn die op mijn schouder tikte toen ik mijn meisje zoende en zei ‘mag ik je wat vragen? Ben je helemaal lesbisch of toch bi?’ Sorry, je ging net even over mijn grens. Of dat meisje dat het zo leuk vindt, homo’s, daar shopt ze altijd mee? Sorry, je was net de druppel.
Discrimineren is niet erg, het is menselijk.
Maar we doen het wel. We maken allemaal minikrassen in andermans huid, omdat ze anders zijn. Dat maakt ons niet homofoob, intolerant, een racist of een gevaarlijke gek. Het is helemaal niet erg om in de norm te denken, het is hoe ons brein werkt. Maar als iemand zegt ‘nu doe je me pijn’ is het juiste antwoord niet ‘dat doe ik niet’. Als iemand zegt dat je pijn doet, dan doe je pijn.
Ongeacht hoe je het bedoelde.
Het zijn miljoenen goedbedoelde kleine krasjes. Ik ben lesbisch en vrouw, maar er zijn nog zoveel andere manieren om minderheid te zijn, en ik weet inmiddels dat ik ook diepe krassen heb gemaakt met de beste bedoelingen. Ik ben een blanke vrouw zonder lichamelijke problemen uit een familie boven middenstand en een behoorlijke intelligentie.
En als iemand me aanspreekt op één van deze, of andere, privileges met de woorden dat ik pijn doe, kan ik alleen zeggen: ‘Sorry, ik wist dat niet.’
Hoe kunnen we elkaar helpen?
