Ik kom bijna elke dag over de Amstel, waar de rivier traag de stad verlaat. En het blijft altijd een verademing. Ik heb geleerd om te gaan met kleine huizen, massa’s mensen, weinig privacy. Ik laat indrukken van me afglijden waar ik van nature gek van wordt. Maar de eindeloze gebouwen wennen niet. Ik wist niet eens hoe zwaar dat was totdat ik deze verte zag. Een landschap dat je niet in een paar passen kan overbruggen. Elke dag schildert de brug een nieuw perspectief. Soms voelt het bijna alsof ik op zo’n bootje zit, de wereld achter me laat.
