De avond voelt als een fluweelzachte deken en ik kan wel zingen. Dat heb ik natuurlijk ook zojuist gedaan. Zoals de meeste dingen die te maken hebben met creativiteit gaat mijn hele lichaam ervan bruisen, ook al kan ik er net zo weinig van als dansen, tekenen of knutselen. Nog tien weken voor ik in deze tragedie op een podium sta, en het voelt eindelijk alsof ik de contouren van mijn personage kan voelen. Die schok van herkenning komt niet zelden laat, meestal pas als er publiek is, dus de extra weken zijn een cadeau. Laat het spel maar beginnen.
