Het was een intensieve week met veel sociale indrukken. Ik ben moe en merk dat ik de tekst van toneel steeds kwijtraak. Het is niet dat ik niet geoefend heb, al was het lang niet zoveel als ik wilde. Maar het lijkt maar niet te blijven hangen aan de haakjes in mijn hoofd, die normaal moeiteloos woorden opslaan. Het is gedeeltelijk angst, ik weet dat ik niet heb voorbereid als ik zou willen, dus schiet mijn herstellend vermogen in een kramp. Je kunt vluchten, jezelf meenemen, of vechten, verliezen. Ik kan nooit tussen die overlevingsmethoden kiezen. Ik blijf altijd bevriezen.
