Een rustige jongen, waar een mantel van eenzaamheid omheen hangt. Zo stel ik me Thijs voor, als hij met de hond wandelt. De krantensnippers verhalen eens niet over iemand die al jarenlang in een kliniek hoort te zitten, maar van iemand die nog maar net schreeuwt om hulp. Een van de veel te velen die niet op tijd worden verstaan. Misschien is het dat ik mijn best doe te luisteren, dat ik er zoveel hoor als Thijs. Die zelfmoord plegen of belanden in psychose. Waar komen ze vandaan? Hoe bereiken we ze echt, voordat ze een pad zonder terugkeer inslaan?
