Ik klampte me vast aan relaties. Sommige vriendinnen liet ik bijna geen moment uit mijn zicht. Bang dat ze weggingen, mij alleen achterlatend. Bang voor het gat met hen uit mijn leven, de gapende leegte die me ook in samenzijn nooit echt verliet. Ik heb geen echte reden voor verlatingsangst gevonden. Ik ben verlaten, ik ben verloren, maar de angst is al van voor die tijd. Nu is hij eigenlijk niet eens meer van mij, de mij die ik ontworsteld heb, de mij die ik geworden ben, die zonder gapende leegte. Maar dit stukje verleden ben ik nog niet kwijt.
