Ik sta op het punt naar beneden te lopen als me wat vreemds opvalt aan mijn huiskamer. Het duurt even voor ik door heb dat aan de kamer niets veranderd is. Behalve dat ik hem kan zien. Het is licht buiten. Natuurlijk is het slot van mijn fiets nog steeds verroest, de metro nog steeds te laat, mijn werk nog steeds te druk en mijn vakantie mij nog iets te ver weg. Maar over niet al te lange tijd ploffen we na werk op een bankje en streelt de zon ons nog tot s ‘avonds laat. Ik kan niet wachten.
