Mijn ouders namen me jaar na jaar op vakantie. Ademloos luisterde ik naar conversaties van andere kinderen, urenlang plande ik erin te springen. Ik durfde nooit. Van buiten zag je me als iemand die geen zin had in contact. Van binnen plande ik in doodsangst een sprong. Mijn hele lijfje smeekte om iemand te leren kennen. ik beefde al bij het idee een stap ernaar toe te zetten. Soms had ik na anderhalve week moed verzameld. Het is raar daaraan terug te denken. Veel mensen herkennen deze extreme angst helemaal niet in mij. Maar hij is zeker nog niet voorbij.
