Mijn vingers glijden verlangend door haar haar. Nog een dag, dan vertrek ik. In mijn hoofd zijn grote stukken stress die me normaal remmen al ver naar de achtergrond geschoven. Ik klets wat af en ben een lachwaterval, hoewel het met mijn huidige keelpijn meer lijkt op blaffen. Dat Zwolse Balletjes helemaal niets weg hebben van, nou ja, ballen, kreeg me in een lachstuip die klonk als een complete wolvenroedel. Wat een verschil met mijn vakantie vorig jaar. Ik denk dat ik dit keer wat minder knopen hoef te ontwarren in de zelfreflectie. En eentje extra. Ik ga haar missen.
