Ik had vandaag een congres, en na vijf uur luisteren was ik er helemaal klaar mee. Het was zeker niet oninteressant, maar mijn hersenen deden gewoon niet meer mee. Onderweg naar huis vroeg ik me af of dat ook een winterding kon zijn. Waarschijnlijk wel, ik kan me voorstellen dat ik ervan zou genieten, het luisteren, het kletsen, soms de zon in schieten, als het in de meimaand was geweest. Dat idee maakt me trouwens niet verdrietig. Ik ervaar deze periode als zwaar, maar niet ongelukkig. Het is alleen zo’n stukje waar ik doorheen moet leven. Erger is het niet.
