Ik zit aan een prachtig meer in de volle avondzon. Twee honden bezoeken me om te zien of er resten zijn van mijn maal. Ze zijn niet de eersten. Ik vind ze niet meer eng. Ik stuur ze zonder pardon terug naar hun respectievelijke baasjes. Er is een lekkere koude bries en er blaast een concert van krekels en kikkers. Het is zomer. Ik glimlach. “Weet je wat ik echt zou willen?” fluistert mijn hoofd. “Dood.” Ik weet niet waarvandaan de stem komt. Het is niet waar. Maar het is niet weg. Ook daar heb ik gewoon mee te leven.
