Ik loop rond in een zomerjurk en een fleecetrui, een combinatie die ik ken van mijn vakanties als kind. Het voelt als een natuurlijke outfit om te dragen in dit voorjaar, in het huis in mijn geboortedorp. Ik mis nog steeds de klanken van de stad, maar niet de toeristen over wier hoofden ik kon lopen. Ik mis de honderd stappen naar het cafe, maar niet de huizen die ik mijn thuis noemde. Ik ben in rouw en heb er toch vrede mee. Een combinatie die draagt als mijn huidige kleding, en me net zozeer vreemd voorkomt als onverwachts vertrouwd.
